Pierwsze dziecko po czterdziestce?

W ciągu ostatnich kilkunastu lat wzrosła społeczna akceptacja późniejszych ciąż. Na pewno nie dziwi już nikogo pierwsze dziecko w okolicy trzydziestki. Szkoła, studia, pierwsza praca, od niedawna również np. emigracja za pracą. Statystycznie w Europie coraz więcej kobiet rodzi po raz pierwszy właśnie w tym wieku. Jednak ciąża w wieku lat czterdziestu lub więcej wzbudza o wiele więcej emocji.

Wystarczy poczytać wypowiedzi bądź komentarze na forach internetowych. Opinie są przeróżne. Od skrajnych (stare baby, matko-babcie, matki emerytki) przez zrównoważone (planowana ciąża i udane macierzyństwo w każdym wieku jest dobre) do bardzo pochwalnych (odmładza, daje energię, super szczęście). Jedni swoje nastawienie negatywne tłumaczą różnicą wieku, która w tym przypadku może stać się różnicą pokoleń. Jak matka mając lat sześćdziesiąt, będzie w stanie np. uprawiać rekreacyjnie sport ze swoim dzieckiem o dwadzieścia lat młodszym? Innym pytaniem jest to, czy w ogóle będą się w stanie dogadać, również z tego samego powodu. Kolejnym argumentem przeciwko tak późnym ciążom są powody biologiczne i medyczne. Starszy wiek matki oznacza ryzyko nie tylko powikłań ciąży tj. cukrzyca, nadciśnienie, trudności z porodem naturalnym. Jednocześnie bardziej „wiekowy” materiał genetyczny może przyczyniać się do powstawania wad wrodzonych u dzieci, jak chociażby zespołu Downa. Ryzyko jest o sporo wyższe niż u młodszych matek. No i nawet jak już kobieta urodzi to zdrowe potomstwo, to czy to jest fair wobec syna lub córki, by skazywać je w młodym wieku na opiekę nad schorowanym i starym rodzicem lub obojgiem rodziców?

Tego typu pytania można cytować w nieskończoność. Dalsze dyskusje często przeradzają się także w komentarze o naturze politycznej bądź socjalnej lub dotyczące ekonomii. Opozycja uważa natomiast, że  łatwiej i  nawet lepiej jest rodzić kobietom w wieku średnim. Mają za sobą karierę lub są spełnione w pracy zawodowej, wyszumiały się towarzysko i wolą całkowicie poświęcić się dziecku. Przez to, że ich ciąże są najczęściej planowane przebiegają w sposób bardziej świadomy. Przygotowują się pieczołowicie do macierzyństwa. Dbają o prawidłowe odżywianie, stać je na przeprowadzanie kontrolnych badań oraz regularne wizyty lekarskie. Nie oznacza to oczywiście, że są z tego tytułu lepszymi rodzicami. Stają się nimi po prostu trochę później. Współczesna medycyna cały czas postępuje do przodu. Dlatego też pozwala to lepiej dbać o zdrowie ciężarnych kobiet po czterdziestce jak i ogólnie o zdrowie ludzi. Dzięki temu średnia granica naszej starości ciągle się przesuwa. Nawet stereotypowo widać to po naszych sąsiadach Niemcach, gdzie emerytura nie oznacza wcale tkwienia we własnych czterech ścianach. Wycieczki, zajęcia hobbystyczne, nauka. Tak więc matki, które mają ponad czterdzieści parę lat wcale nie są po przegranej stronie od samego startu. Potencjalnie mają przed sobą jeszcze wiele czasu na cieszenie się relacją z dzieckiem.

Z najbliższego otoczenia znam trzy matki, które urodziły swoje pierwsze dziecko właśnie w tym wieku lub nawet w wieku czterdziestu pięciu lat. Wszystkie są szczęśliwymi mamami. Ta która urodziła jako najstarsza, przez wiele lat nie mogła zajść w ciążę i to właśnie nawet m.in. było przyczyną rozwodu! Druga nie spotkała wcześniej odpowiedniego partnera, trzecia nie zdecydowała się na dziecko wcześniej z podobnych powodów. Jak można więc stwierdzić, nawet na tych trzech przykładach nie powinno się jednoznacznie oceniać kobiet, które późno rodzą. Ostatecznie są co najmniej takimi samymi matkami jak i te w standardowym wieku lat dwudziestu pięciu.

Agnieszka Pater
(redakcja@kobieta40.pl)